Samotność jako świadoma decyzja

Wielu ludzi nie przepada za tłumami, nie chce przebywać w ogromnych skupiskach ludzkich i lubi wycofanie i oddalenie od ludzi. Dlatego właśnie jedni ludzie kochają wielkie miasta, ich tłok, pęd i gwar. Inni natomiast najchętniej budują dom nad jeziorem, albo w środku lasu i po prostu się w nim zaszywają, ciesząc się swoją samotnością, spokojem i przede wszystkim tym, co ma im do zaoferowania bliskość natury i możliwość obcowania ze światem przyrody. Ludzie tacy, krzyczą, że samotność jest ich świadomym wyborem, decyzją podjętą bardzo przemyślanie. Jednak nawet im od czasu do czasu brak towarzystwa i wtedy na przykład urywają się na weekend do miasta, korzystają z rozrywek kulturalnych, chodzą do restauracji, spotykają się ze znajomymi. Tak naprawdę bowiem nie ma ludzi, którzy pragną samotności. Owszem są ludzi, którzy samotność potrafią celebrować i po prostu się nią cieszyć i doceniać. Jednak nawet oni po pewnym czasie pragną towarzystwa. Człowiek bowiem do samotności nie jest stworzony. Nawet ludzie po traumatycznych przeżyciach, którzy w samotność uciekają i stronią od ludzi, po pewnym czasie pragną powrotu do codzienności i zgiełku ludzkiego towarzystwa, ponieważ po prostu tak jesteśmy stworzeni. Samotność jest dobra ale na krótką metę, ponieważ na dłużej może być na dobrą metę nawet szkodliwa, a na pewno wyjątkowo niekorzystna dla naszego zdrowia emocjonalnego. Kiedy człowiek samotny szuka towarzystwa, to na pewno najlepsza oznaka, że wcale tak naprawdę samotny być nie chce.